.
talvez o tempo feliz máis fermoso e intenso é o futuro máis inmediato.
esa antesala do presente.
saboreamos os momentos felices neses segundos antes de acontecer,
pois no presente o própio acontecer tápaos.
no presente xa están comezando a morrer.
a cabeza é unha trituradora de tempo que converte todo en pasado.
.
este vento a bater
na xanela todo o tempo.
a noite móvese e danza
coma se fose mar.
gosto tanto
de estar
así clandestino
contigo.
non sei realmente si existo.
só cando fago
fotos e cando estou
con ela.
talvez é todo
unha mesma cousa.
ou existir é iso.
chove fóra
a pel suave como auga lenta na erva.
énchese de calma o ar.
bruidos ao lonxe
os gatos, unha pingueira, o vento.
a luz cae vertical.
xa durmes logo dos suores
e os cheiros compasados e tolos.
a saba é unha pelota nos pés do leito.
dúrmome en ti.
as miñas maus espidas
tocarán o teu ventre
e no maremoto verde
os calcetís de lá
o chapoteo e a taquicárdia
caldo de nabizas
a nosa calor na cociña
empañará a xanela
as pupilas dilatadas de Bach
a ferver na auga dos cachelos
calzós ou bragas, que máis ten
pégame o sono así ben
sentiremos chover desde a calor da cama.
amo este tronco ferido
esta sombra de paxaros
coa primavera no sorriso.
amo esta ollada fértil
as raices que afondan
nesta terra
que eu piso e labro.
comungo coas cereixas
e os seus licores.
amo este son de abellas
a zugar nos lábios
quentes do verao.
auga pequena
voltar á escola
coas follas secas.
auga pequena
entre o sol que fuxe
o cheiro á terra.
cando te abrazo me prolongo
os meus límites se extenden
quero sentir a urxéncia da tua boca
mentras soan as alarmas no meu peito
e o latido entre as pernas
nas tuas noites brandas
quero mirarte en paz
e gardar
os teus instantes valiosos
unha bombona pagada ao contado
no extremo oriente
mil números da sorte
un dia anubrado de paxaros
a noite escura da alma
no presente ti es
coma chúvia de maio
os fentos medran
non hai calma
será o futuro imperfecto do subxuntivo
nas tuas pernas longas
e altas coma ningunha.
quero estrenarte hoxe outra vez
coma se nunca o mar
tivese chegado a nós
como se as nosas bocas nunca
beberan de ti nin de min.
quero sentir de novo
a escuma quente das tuas ondas a bater
nas aristas cortantes do meu corpo
e o teu sabor de mar a percorrer
língoas de pel e acantilados.
quero encetar outra vez hoxe
os camiños de auga no teu peito
e perfilar os teus volumes certos
con maus tremantes e inexpertas.
zona de soñadores 